‘நீங்க அன்பு என்று எதை சொல்றீங்க இப்படி கட்டி அணைக்கிறதும் முத்தம் கொடுக்கறதும்மா அன்பு, என அவனை நேரடியாக கேட்டாள் ‘இதிலென்ன தப்பு மான்சி அன்போட உச்சகட்ட வெளிப்பாடுதான் அணைகிறதும் முத்தம் கொடுக்கறதும் இது உனக்கு தெரியாதா, ‘இல்லை எனக்கு தெரியாது நான் இதுவரைக்கும் அன்புன்னா ஒருத்தரையே மனசுல நெனைச்சு அவங்களுக்காகே வாழ்ந்து அவங்களுக்காகவே உயிர விடுறதுதான் உன்மையான அன்புன்னு நெனைச்சேன்,என்றாள் மான்சி விரக்தியான குரலில். அவளது அந்த குரல் சத்யன் மனதை பாதிக்க தலைக்கு கீழே கைகளை கோர்த்து விட்டத்தை வெறித்தவன் பிறகு அவளிடம் திரும்பி’நான் சான்ட்ரா கூட இருந்தத பத்திதான் நீ பேசறேன்னு தெரியும் மான்சி ஆனா நான் அவளை காதலிக்கவே இல்லை ‘அவ இல்லாம என்னால வாழ முடியாதுன்னு நான் ஒருநாள் கூட பீல் பண்ணதே இல்லை மான்சி இன்னும் சொல்லப்போனா அவ நினைவு கூட இப்பல்லாம் வர்ரதில்லை, ‘இப்போ என் மனசு பூராவும் நீயும் நம்ம குழந்தையும் தான் இருக்கீங்க இதை எப்படி நிரூபிக்கறதுன்னு தெரியலை மான்சி , ‘ நீ என்னை செக்ஸ்க்காக அலைறவன்னு நெனைக்கற ஆனா நான் கிட்டதட்ட மூன்று மாசமா உன்னை பார்த்து ஏங்கி தவிச்சு கடைசியா ஒன்னும் முடியாமத்தான் இப்ப கிளம்பி வந்தேன்,என்று நீளமாக பேசிக்கொண்டே போனவனை மறித்து ‘எனக்கு ஒரு சந்தேகம்,என்றாள் மான்சி ‘ம்ம் கேளு சொல்றேன், ‘நான் மூன்று வருஷம் முன்னாடி இருந்தது போல ஒல்லியா குச்சி மாதிரி இருந்திருந்தா இது காதலோட அணைச்சிருப்பீங்களா,என கேட்க சத்யன் எழுந்து உட்கார்ந்து அவள் கையை எடுத்து தன் மார்பில் வைத்து ‘மான்சி உன்மையை சொல்லனும்னா உன்னை குற்றாலத்தில் பார்த்தப்போ உன் அழகுதான் என்னை கவர்ந்தது உன்னை என் மனைவியா பார்க்கல ஒரு அழகான பொண்ணாதான் பார்த்தேன் அதன் பின் உன்னோட கண்கள் மட்டும் அடிக்கடி ஞாபகம் வரும் கொஞ்சநாள்ல அதையும் மறந்திட்டேன் ‘ஆனா உன்கிட்டே கையெழுத்து வாங்க வந்தேன் பார் அப்ப நீ என் மடியில் கவிழ்ந்து அழுதப்ப எனக்கு இங்க வலிச்சுது மான்சி, என்று அவள் கைகளால் தன் நெஞ்சில் அழுத்தி காண்பித்தான் சத்யன் ‘அந்த சமயத்தில் எனக்கு உன்னோட அழகு என்னோட கர்வம் எதுவுமே எனக்கு தோனவில்லை மான்சி இது என் மனைவி இவள் வயிற்றில் இருப்பது என் பிள்ளை இவங்களை நல்லபடியா காப்பத்தனும்னனு ஒரு வேகம் வந்திச்சி பார் அதுதான் என்னை தலைகீழா மாத்தியிருக்கு மான்சி அந்த நேரத்தில நீ எப்படியிருந்தாலும் ஏத்துகிட்டுதான் இருந்திருப்பேன் ஆனால் எந்த ஆணுக்கும் தன் மனைவி அழகா இருந்தா கர்வம் இருக்கும் அதிலேயும் நீ உடலால மட்டும் இல்ல மனசாலயும் ரொம்ப அழகானவ மான்சி அதனால எனக்கும் அந்த கர்வம் இருக்கு இன்னும் ஏதாவது உனக்கு கேட்கனுமா எதுவாக இருந்தலும் கேள் சொல்றேன் என்று அவள் முகத்தை பார்த்து கொண்டே சத்யன் கூற அவளோ ஆமாம் என்பது போல் தலையசைத்து ‘குழந்தையை பத்திதான் கேட்கனும் குழந்தைக்கு உங்கம்மா மாதிரி அந்த ஆறாவது விரல் அது இல்லாம போயிருந்தா அவனை உங்க குழந்தைதான்னு நம்பியிருப்பீங்களா என் மீது உங்களுக்கு சந்தேகம் வந்திருக்காதா என்று அவள் முடிப்பதற்க்குல் ஏய் என்று அவள் தோள் பற்றி தூக்கியவன் ‘ஏன்டி இந்த வார்த்தையால எனக்கு நீ எவ்வளவு பெரிய அநியாயம் செய்றேன்னு தெரியுமா நான் இவ்வளவு சொல்லியும் உன்னால என்னை நம்பமுடியல இல்ல ஏய் அடையாலம் இல்லாம குழந்தை பிறந்த பொன்டாட்டிய சந்தேகப்படுற அளவுக்கு நான் ஒன்னும் பொட்டை இல்லடி என்று சத்யன் குமுற அவன் முகம் இறுகி கண்கள் சிவந்து கலங்கியிருக்க பட்டென அவளை உதறி எழுந்து கட்டிலில் போய் படுத்து கொண்டான் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்த மான்சி ஏன் இதை கேட்டோம் என வருந்தினாள் கண்கள் கலங்கியிருந்தனவே அழுகிறானோ என்று திரும்பி பார்த்தாள் அவனோ இவளுக்கு முதுகு காட்டி படுத்திருந்தான் மெதுவாக எழுந்த மான்சி அவனருகில் படுத்து அவன் முதுகில் தன் முகத்தை அழுத்தி கைகளால் அவன் இடுப்பை சுற்றி வளைத்து படுத்துக்கொண்டாள் சத்யனோ அவள் பக்கம் திரும்பவே இல்லை அதிக அலுப்பில் இருவரும் அயர்ந்து உறங்க கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்டு மான்சி கண்விழித்து ‘இதோ வந்துட்டேன்ம்மா, என்று குரல் கொடுத்துவிட்டு எழ ம்ஹூம் அவளால் எழுந்திருக்க முடியவில்லை அந்தளவுக்கு சத்யன் அவளை இறுக்கமாக அணைத்துகொண்டு உறங்கினான் அவன் அணைப்பிலேயே தெரிந்தது அவனுக்கு கோபமில்லை என்று மான்சி நாணத்துடன் உறங்கும் அவன் முகம் பார்த்தாள் அலைஅலையாய் பறந்த கேசம் நெற்றியில் வழிய லேசாக வாயயை திறந்துகொண்டு ஏதோ காப்பார் அற்ற சிறுவன் போல் உறங்கினான் சத்யன் அதிக அசைவில்லாமல் அவனிடமிருந்து விடுபட முனைந்தாள் மான்சி ஆனால் சுதாரித்த சத்யன் அவளை இன்னும் அதிகமாக இறுக்கினான் ‘ச்ச்சு விடுங்க வெளியே கதவ தட்றாங்க நான் போகனும்,என்று அவனை விலக்க ‘ம்ஹூம் அதெல்லாம் முடியாது இன்னும் கொஞ்சநேரம் இப்படியே இரு,அவன் கொஞ்ச ‘ஐயோ குழந்தை எழுந்துடுவான் விடுங்க, என்று கெஞ்ச ‘சரி சத்யா என்னை விடுங்க சத்யான்னு சொல்லு உன்னை விட்டுர்றேன், அவன் கூற முகத்தில் குறும்புசிரிபபுடன் அவன் காதருகில் தன் உதடு வைத்து ‘டேய் சத்யா என்னை விடுடா சத்யா, என்று மான்சி அழுத்திச்சொல்ல ‘அடிப்பாவி என்னது டேய்யா உன்னை …என்று அவள் இதழ்களை நெருங்க ‘ஐயோ இன்னும் பல் தேய்க்கல்ல என்று தன் கையை இருவரின் உதட்டுக்கும் நடுவே விட ‘அதனால் என்ன பரவாயில்லை என் வாய்தான் நைட் ஏகப்பட்ட வேலை செய்தது உன் வாய் பிரஷ்ஷாதான இருக்கு வா என்று சத்யன் அவளை இழுக்க இரவின் நினைவில் முகம் நிறைந்த வெட்க்கப் புன்னகையோடு மான்சி அவனிடமிருந்து நழுவி ஓட ‘ ஏய் ஓடறிய இரு இரு தனியா என்கிட்ட மாட்டுவல்ல அப்ப பார்த்துக்கிறேன் என்று சவால் விட்டான் சத்யன் இவ்வளவு நாட்களாக எவ்வளவு பெரிய சொர்க்கத்தை இழந்துவிட்டோம் என்று மனம் வருந்தியவன் அதனால் என்ன இனி வரும் நாட்களில் இழந்ததை ஈடு செய்வேன் என்று உள்ளத்தில் உறுதியெடுத்தான் ‘நான் கவிஞனாக்கப்பட்டேன், ‘உன் ஓரவிழிப் பார்வைபட்டதால், ‘உன்னைவிட இனிமையான கரு உன்டா’ ‘என் கவிதைக்கு, ‘நான் எழுதிய முதல் கவிதை, ‘உன் பெயர்தான் அன்பே . அன்று பகல் முழுவதும் மான்சி வீட்டில் தங்கியவன் அவள் பின்னாலேயே சுற்றினான் யாரும் அறியா நேரத்தில் அவளை இழுத்து உதட்டில் முத்தமிட்டான் அவள் சேலை தலைப்பின் மறைவில் அவள் தனங்களை தடவினான் எல்லோர் முன்பும் அவள் மடியில் தலைவைத்து கொண்டு டி வி பார்த்தான் உணவின் போது அவள் தட்டிலிருப்பதை எடுத்து தனது தட்டுக்கு மாற்றினான் அவள் கொடுத்து தேனீரை அவளை அருந்தச்சொல்லி பிறகு அதையே அவன் அருந்தினான் இதையெல்லாம் கவனித்த மூர்த்தியும் ரேவதியும் மகிழ விஷ்னுவும் நிவேதாவும் இதெல்லாம் ரொம்ம்ப..ஓவர் மாமா என்று கிண்டல் செய்ய யாரும் பார்காதபோது அவள் மார்பை பார்த்து தன் நாக்கால் உதட்டை தடவி சப்புக்கொட்டி காண்பித்தான் அவளோ ‘உதை விழும் ,என்று விரல் காட்டி மிரட்டினாள் அவனா அஞ்சுபவன் தனியாக அறைக்குள் அவள் மாட்டும் போது அவள் முந்தானைககுள் தலையை விட்டு தாமரையின் மெட்டு போன்ற அவளின் மார்பில் தன் முகத்தால் தேய்த்து வாசம் பிடித்தான் புடவையின் கொசுவத்துக்குள் கைவிட்டு அவள் பெண்மையை இதமாக தவினான் இது எல்லாமே இருவருக்கும் புதிதாகவும் இன்பமாகும் இருந்தது மான்சிக்குத்தான் ஓரே கூச்சமாகிவிட்டது ‘தன் வாழ்வில் இனி வராது என்று நினைத்த வசந்தம் இப்போது தன்னுடன் குளிர் தென்றலயும் சாரல் மழையையும் கைகோர்த்து அழைத்து வந்திருப்பதை உணர்ந்தாள் இரவு அவன் கிளம்புகிறேன் என்ற போது அவளது முகம் சோகத்தை தத்தெடுத்தது ‘என் சுவாசத்திற்கு சொந்தமானவனே, ‘உன் ஒற்றை பார்வையையும், ‘கற்றை புன்னகையையும்’ ‘மொத்தமாய் பரிசளிப்பாயா…? ‘காத்திருக்கிறேன்! அவள் சோகத்தை கவனித்த சத்யன் நேராக தன் மாமனார் மூர்த்தியிடம் சென்று ‘இன்னும் இரண்டு நாள்ல என் அப்பா அம்மாவோட வந்து மான்சியையும் குழந்தையும் என் வீட்டுக்கு அழைச்சுட்டு போகலாம்னு இருக்கேன், என்று அனுமதி கேட்க அவரோ இன்னும் கொஞ்சநாள் ஆகட்டுமே குழந்தைக்கு மூனு மாசந்தானே ஆகுது என்று தடைசெய்ய உள்ளே இருந்து அவர் மனைவி கூப்பிட’இதோ வந்திர்றேன்,என்றுவிட்டு சமையலறைக்குள் நுழைய ‘ஏங்க இப்ப அனுப்பலைன்னு சொல்றீங்க இன்னைக்கு பூராவும் அவங்க இரண்டு பேரயும் கவனிச்சீங்கல்ல இன்னும் ஏங்க அவங்களை பிரிச்சு வைக்கனும் அவங்க வீட்ல குழந்தைய பாத்துக்கவா ஆள் இல்லை எல்லாம் மான்சியோட மாமியார் பாத்துக்குவாங்க நீங்க போய் அனுப்பறேன்னு சொல்லுங்க என்று ரேவதி பொரிய அறையிலிருந்து வந்த மூர்த்தி ‘சரி மாப்பிள்ளை ஒரு நல்லநாள் பார்த்து அப்பா அம்மாவை வரச்சொல்லுங்க, என்று உற்சாகமாக கூற அவர் உற்ச்சாகம் அவனையும் தொற்றிக்கொள்ள மான்சியிடம் தயாராக இருக்கும் படி கூறிவிட்டு கிளம்ப வழியனுப்ப வாசல் வரை வந்த மனைவியிடம் உதடுகுவித்து முத்தம் கேட்க அவளோ கண்ணசைவில் தன் அப்பாவை காட்டி மறுக்க இதை கவனித்த மூர்த்தி சிரித்தபடி உள்ளே சொல்ல மறுநிமிடம் அவன் கைகளுக்குள் இருந்தாள் மான்சி தன் ஒரு விரலால் அவள் முகம் நிமிர்த்தி அவள் இதழில் தன் உதட்டை பதித்து பின் விடைபெற்றான் சத்யன் ஆனால் மான்சிக்குத்தான் கோவையை நினைத்தாலே கலக்கமாக இருந்தது இங்கே இவ்வளவு அன்பாக இருப்பவன் அங்கே எப்படியோ என்று கலக்கமுற்றாள் மான்சி ‘கனிகள் பல தரும்’ ‘மரங்களுக்கு நடுவே’ ‘நான் காதல் கனி தேடும் மரம்,
No comments:
Post a Comment